Cambodiaanse glimlach met historische bijsmaak

Inmiddels zit ik op de Thaise eilanden en heb ik mezelf gedwongen om niet op het strand te gaan liggen maar om mijn  medemensen te vertellen over mijn avonturen in Cambodja. Keuzes, keuzes.

Mijn eerst stop in Cambodja was Siem Reap. Ik reisde nog steeds met de (meerderheid van de) grote  groep met wie ik in Laos reisde. We kwamen midden in de nacht aan en ik kreeg een warm welkom: telefoon weg! De volgende ochtend stonden we echter vrolijk op om de Angkor tempels te bezichtigen. Voor iedereen die onder een steen leeft: Google het eens. Ondanks dat het erg warm was, hebben we veel mooie tempels gezien. De volgende dag hebben de de beroemdste tempel, Angkor Wat, met zonsopgang bezichtigd. Echt een magisch moment! De foto's spreken boekdelen. Helaas dacht niet iedereen er zo over als ik. In een van de tempels hoorde ik een man urineren. Ik sprak deze 40-jarige Brit erop aan, het is immers hoogst disrespectvol tegenover de Khmer (bevolking) om op hun heilige grond je wateren te laten lopen. Hoewel ik zeer netjes was, kreeg ik de wind van voren. Flabbergasted is het juiste woord dat deze situatie omschrijft. Dit mocht de pret niet drukken, ik heb super leuke dagen gehad in Siem Reap. Ik vind het een geweldige stad en wist dat ik terug zou komen. Maar eerst op naar de hoofdstad Phnom Penh. Dit is een grote stad. Waar Phnom Penh Amsterdam is, is Siem Reap te vergelijken met Utrecht. De highlights in Phnom Penh waren de S21 prison en de Killing Fields. Ik was weinig bekend met de geschiedenis van dit land, maar leerde dat er eigenlijk zeer recent nog een allesverwoestende burgeroorlog is geweest. In de jaren 70 is 1/3 van de bevolking door genocide om het leven gekomen. Iedereen die als intelligent werd beschouwd en dus tegen het heersende communistische regime zou kunnen rebelleren, werd afgeslacht met landbouw werktuig. De Killing Fields is wat de naam zegt, een soort concentratiekamp. Echt verschrikkelijk. Ik lees momenteel het boek 'First they killed my father', dat de misère goed beschrijft. Een aanrader.

Van serieuze zaken rolde ik over naar de kust van Cambodja, Sihanoukville. Hier heb ik weinig cultuur geconsumeerd, maar wel heel veel zeewater en goedkope alcohol. Voor de kust ligt het eiland Koh Rong, waar ik samen met twee meiden van de groep een bungalow deelde met uitzicht op zee. De sfeer was hier erg relaxed, alles vond plaats op het zand. Het eiland is klein en heeft geen verharde weg bij de kust. Je loopt dus letterlijk met je backpack door het zand naar je bestemming. Ik heb -met uitzondering van een eiland bij Ibiza- nog nooit zulk wit zand en blauwe zee gezien. En het mooie is, dat je het op dit eiland niet met veel mensen hoeft te delen. Prachtig! Ik heb voor het eerst in mijn leven gesnorkeld en het was geweldig! Leuke visjes gezien.
De groep dunde inmiddels uit, de twee Canadese meiden waren naar Vietnam vertrokken en de rest zou ook snel volgen. Ik kon nog even wat quality time spenderen met mijn Britse vriendinnetjes in Kempot. Dit is een klein plaatsje in het zuiden van het land. Ik heb hier onder andere een peperplantage bezocht, het plaatsje Kep dat bekend staat om haar krab en een eilandje voor de kust. Ik had besloten om langer in Cambodja te blijven en Vietnam over te slaan. Ik hoor goede verhalen over dit land en wil het graag bezoeken, maar Cambodja riep mij. Ik wilde meer weten en zien! Ik nam afscheid van de laatsten uit het super leuke reisgezelschap waar ik meer dan een maand mee had gereisd. Ik moet toegeven dat ik het heerlijk vond om weer even alleen te zijn! Hoewel het vaak van korte duur is. Ook als je niet je best doet om mensen te ontmoeten, raak je snel in gesprek met andere westerlingen. Maar ook met locals, dat is erg leuk.
Zo leerde ik in mijn tijd in Cambodja dat het land erg corrupt is.
Overal wordt wiet gerookt en verhandeld. Een Australische manager van een  guesthouse in Kampot vertelde dat zij elke maand een bedrag betalen aan de politie om te kunnen doen en laten wat zij willen (lees wiet roken). Toen  ik vroeg wat er gebeurd als de politie mensen ziet gebruiken of handelen, werd er gelachen en gezegd: 'die gebruiken het zelf ook en kopen het van je'. De politie is je beste vriend. Om bij de politie te komen moet je geld betalen, vervolgens hoef je geen vierjarige opleiding te verwachten. Je bent linea recta politieman. Dit werkt hetzelfde bij tuktukchauffeurs: men is chauffeur wanneer hij dat blieft, een rijbewijs kan men gewoon kopen. Heeft men geen rijbewijs en wordt men aangehouden, dan schuift men de politieagent wat geld toe (zoals onze tuktukchauffeur in Angkor Wat deed). Omkopen = overleven. Dit geldt ook voor ziekenhuiszorg. De dokter kijkt pas naar je om als je met biljetten wappert. Het is tragisch maar dat is helaas de keiharde waarheid. Een tijdje geleden werden inwoners van een dorpje in het zuiden van Cambodja door de overheid weggejaagd, ze hadden andere plannen voor dit gebied. Een veertien jarig meisje dat weigerde haar woongebied te verlaten werd doodgeschoten...

Genoeg geschiedenis en vervelende berichten voor nu. Na Kampot besloot ik om de rimboe in te duiken. Van het zuiden ging ik naar het uiterste noorden, een klein plaatsje dat Ban Lung heet. De natuur zou hier geweldig mooi moeten zijn, dat wilde ik graag zien. De weg er naar toe was al een feest op zich. Ik belande in een louche bus met alleen maar Cambodians en Cambodiaanse karaoke/popsongs/cabaret op de tv in de bus. Het was een reis van meer dan 10 uur. Ik vind het geen probleem, maat het is best gek om te bedenken dat je in 10 uur rijden vanuit Nederland op je vakantiebestemming bent in de zomer! De praktijken die ze in Cambodiaanse bussen uitvoeren, gebeuren echter niet bij OAD reizen. We stopten elke 5 minuten om veevoer af te leveren aan boeren. Ook kwam er een kip in de bagageruimte. Toen we bijna op de plaats van bestemming waren reden we een kalf aan. Een harde klap. We stopten en namen het nog levende arme beest mee aan boord (!). Ik moest hardop lachen. Wanneer overkomt je dit? Bij aankomst op het busstation in Ban Lung werd de inmiddels dode koe met veel gejuich en enthousiasme uit de bus gehaald. Ik stapte over de urine heen een pakte nuchter mijn backpack. In Ban Lung heb ik weer een trekking gedaan. Dit keer in een national park, nu drie dagen. De eerste dag liepen we in de brandende zon door droge rijstvelden, met zware bagage op onze rug. We moesten onze eigen proviand dragen voor de komende dagen. Het was bikkelen! 's Avonds viel ik heerlijk in slaap in het midden van de jungle, in mijn hangmat! Vlak bij een waterval! We dronken thee en koffie uit zelfgemaakte bamboekopjes, kookten eten in bamboestokken en zuiverden ons eigen water uit de rivier. Ik dacht even dat ik meedeed aan Expeditie Robinson. De tweede dag liepen we in de jungle, dus meer beschut en dus koeler. Dit was mooier om te zien dan de rijstvelden met de vele bosbranden. We sliepen die nacht bij een minority village, die zelfvoorzienend is. Ze maakten ricewine en jarwine (jar is pot) voor ons, wat niet te drinken is. De mensen sliepen in houten huisjes op palen en wij weer in onze hangmat. Al met al was het supertof! Ik heb grappige beesten gezien en water gedronken uit een boomstam. De tweede dag liepen we acht uur. De tafel tot en met tien heb ik goed kunnen oefenen. Voor de mensen die de term 'runners high' kennen; bestaat er ook zo iets als 'jungle high'? Ik denk dat ik in die staat verkeerde. Ik had zo veel adrenaline van het lopen!  Een leuke ervaring. Na Ban Lung ging ik weer terug naar Siem Reap, waar ik erg veel zin in had. Wat ik daar heb gedaan, vertel ik de volgende keer. Weer een bijzondere ervaring stond op mij te wachten! Voor nu wordt het verhaal te lang en krijg ik doorligplekken op mijn stoel in een restaurant op Koh Phangan.  Houd jullie taai! Als jullie mooi weer willen hebben, kunnen jullie deze kant opkomen. April is de heetste maand in Zuid-Oost Azië!