Diepzee duiken, waterpistolen en een nat paradijs

De vorige keer vertelde ik dat ik bij het verlaten van Siem Reap wist dat ik snel terug zou keren. Omdat ik rusteloos werd van het reizen en relaxen wilde ik graag weer vrijwilligerswerk doen. Ik wilde weer iets meer betekenen! Ik had via via contact met een monnik die een schooltje heeft opgezet net buiten Siem Reap. Ik kon meteen beginnen bij terugkomst en het maakte niet uit hoe lang ik zou blijven. Dit schooltje huist vier klaslokalen en een viertal lessen in de namiddag voor kinderen van alle leeftijden. Deze kinderen komen uit de buurt, zijn kansarm en willen graag Engelse les naast hun reguliere educatie. Zo geschiedde dat ik letterlijk voor een klas werd gegooid om hen een lesje Engels te verzorgen. Er waren nog een paar andere enthousiaste vrijwilligers, maar door de aantallen kwam het er vaak op neer dat ik de enige 'teacher' was voor een groep. De Chhan school is lang niet zo georganiseerd als mijn vrijwilligerswerk in India, maar er wordt het een en ander op poten gezet door de Canadese manager en vrijwilligers die langer blijven (of terugkomen). De 25-jarige monnik Song steekt zijn liefde en zijn leven in de Chhan school. Naast zijn studie en de zorgen om zijn zieke moeder wenst hij alle kinderen een goede toekomst. Daarnaast is hij gewoon een leuke vent. Alles wat je niet van een monnik verwacht: grapjes maken, facebook, telefoon... een moderne monnik! Hoewel ik niet eens zo heel lang vrijwilligerswerk heb gedaan, was het toch een zeer bijzondere ervaring! De kinderen zijn geweldig! Super enthousiast, vrolijk, zorgelijk voor de kleinsten en vaak ook best een beetje ondeugend. Ik vond het met name leuk om de oudere kinderen en tieners les te geven omdat je daar een gesprek mee kan voeren. Bovendien stellen ze vragen: "teacher, how do you write dentist?". Ze zijn erg goed in Engels, waardoor ik ook wel eens twee keer moest nadenken voordat ik iets uitlegde. Op mijn laatste dag kreeg ik een brief, een lied en een cadeautje van de oudere kinderen, terwijl ik er maar een paar dagen was geweest. Zo bijzonder! Wat een verschil met kinderen in het onderwijs in Nederland. Misschien komt het doordat er een buitenlander voor de klas staat, maar als je deze Cambodjaanse kinderen -en ook de Indiase kinderen trouwens- vergelijkt met de Nederlandse kinderen, dan durf ik de meerderheid van onze kinderen verwend te noemen. Voor een ieder die naar Cambodja gaat: ga langs bij de Chhan school! Ook al is het maar voor een dag. Zie http://chhansschool.tumblr.com/
De laatste dagen in Siem Reap waren ongelofelijk warm. Voor het eerst sinds mijn reis zat de warmte mij in de weg. Het was alsof er een hete föhn op je gezicht stond als je in de tuktuk zat. Het was tijd om naar de zee te gaan! Ik heb nog even weer een reünie gehad met travelbuddies, wat erg leuk was.  Ik kom zo vaak mensen tegen die ik eerder heb gezien, zelfs in andere landen. Dat is het leuke van reizen in Z-O Azië. Op een van mij laatste vrije dagen in Siem Reap heb ik met de Amerikaan en Canadese uit de grote reisgroep een circusworkshop gedaan. Erg lachwekkend. Het lokale circusgezelschap leerde ons jongleren en liet ons acrobatiek uitvoeren. Het breekt zo lekker de week! 

Precies drie weken geleden vloog ik naar Bangkok, om de trein te nemen naar Koh Tao. Koh Tao staat bekend als het eiland waar duikersgroentjes hun maagdelijkheid verliezen. Ik wist niet of duiken wel echt iets voor mij was, dus besloot eerst een kennismakingscursus te doen van een dag. Ik leerde een paar skills en mocht in de middag meteen duiken in de zee. Ik was in mijn eentje dus mijn relaxte Hongaarse instructeur had alle tijd voor mij. Hij was super enthousiast over het duiken en maakte mij ook laaiend enthousiast! Wat was het geweldig! Het idee dat je onder water kan ademen, alle visjes en het mooie koraal dat je ziet en je lichaam dat gewichtsloos is. Ik dacht dat ik muziek hoorde onderwater en was letterlijk in een andere wereld. Enthousiast melde ik mij aan voor de PADI open water course. Na vier dagen theorie en praktijk heb ik nu mijn duikbrevet. Ik ben er erg blij mee! Samen met twee Nederlanders die ik op de cursus ontmoette, vertrok ik maar Koh Phangan. Het eiland heeft een prachtig strand met helder blauw water, waar maandelijks de beruchte full moon party's worden gehouden. Ik kwam er voor de half moon party. Dit vond plaats in de jungle en de muziek scheen beter te zijn. Samen met mensen uit ons hostel en gehuld in neon verf, dansten we 'de sterren van de hemel'. Het was heel erg gaaf! Het eiland zelf is erg gericht op toeristen, ik vond het daarom niet erg om naar Koh Samui te gaan.

Ik ging hier heen om het Ang Thong Marine National park te bekijken, inspiratie voor de film "The Beach". Op een eilandje aangekomen kon men een berg van 500 meter beklimmen voor een mooi uitzicht. De moeilijkheidsgraad werd als moeilijk bestempeld en dat was geen eufemisme. In de jungle op rosten klimmen met behulp van een touw ging prima, maar bijna aan de top moest ik even slikken. Puntige rotsen die heet waren van de zon en bloot lagen op het uitzicht. Je had er moeten zijn om het je voor te stellen, dan had je begrepen dat je niet als Thai met je slippertjes naar boven moest gaan en het laatste stukje meer voor professionele bergbeklimmers was weggelegd. Niet iedereen 'haalde' de top en het voelde daarom als een overwinning. En het uitzicht was zeer belonend! Tijdens de klim raakte ik aan de praat met een piloot van de Thaise airforce. Ik was de enige backpacker op het dagtripje en voelde me gevleid toen hij me aan zij vrienden voor stelde: een dokter en een andere piloot. We hebben samen gekayaked, gesnorkeld en een lagoon bekeken. Aan het einde van de dag nodigden ze mij uit voor dinner, hartstikke leuk! In tegenstelling tot wat ik had verwacht gingen we naar een 'walking street' waar we heerlijke streetfood haalden. Pad Thai met garnalen, spicy papaya salade, knapperige varkensreepjes met honing.... Hmm! Daarna deden we een drankje bij een leuke tent met loungekussens op het strand. Ik moet zeggen dat dit meer de regel dan de uitzondering is geweest de afgelopen paar weken, ik kan er geen genoeg van krijgen! Heerlijk sfeervol! 
De volgende ochtend vertrok ik erg vroeg om naar de andere kant van Thailand te gaan, de eilanden in de Andaman zee ten westen. Heel spontaan besloot ik op het laatste moment om voet te zetten op Koh Phi Phi in plaats van Krabi, dit bleek een goede keuze. Een prachtig eiland met hoge limestone rotsen. Het heeft een klein (toeristisch) dorpje waar het stikt van de backpackers, erg gezellig. Ik kwam in mijn hostel meteen leuke mensen tegen waar ik de aankomende vijf dagen elke avond mee op stap ging. We eindigden elke avond op het strand, waar vuurshows zijn en iedereen bij elkaar komt om in het zand te dansen. Geweldig! Het leek wel of ik elke avond een full moon party of festival bezocht. De pracht en praal van het eiland en haar omgeving wilde ik verkennen met een snorkeltripje, maar dit viel helaas letterlijk in het water door het weer. Op Maya beach aangekomen, ging het onweren en waaien, dus moesten we terug. Dit was het meest avontuurlijke boottripje aller tijden. De longtailboot hobbelde, gutste en kapseisde telkens net niet op de hoge golven. Ook op dit eiland heb ik weer oude bekenden ontmoet. De hel brak letterlijk los aan de vooravond van Sonkran: Thais nieuwjaar. Op 'oudejaarsavond' stond Thai en toerist gewapend met waterpistolen om iedereen die langs liep nat te spuiten. Op sommige plaatsen in Thailand gaat dit drie dagen lang door. Dit alles en alleen om de medemens te zegenen. Het kwam er eigenlijk op neer dat het een groot watergevecht was op Koh Phi Phi. Bij  het dagelijkse strandfeest was er meer water in de buckets en pistolen dan in de zee en ik verloor een paar keer bijna mijn contactlenzen. Het ging er hard aan toe en het was een dolle boel maar ontzettend leuk! De volgende dag kon ik geen ontbijt halen zonder natgespoten/gegooid te worden en ik vreesde voor mijn leven omdat ik niet veel later met mijn backpack naar de boot ging. Nu is dit een beetje gechargeerd gezegd. Ik koos er natuurlijk zelf voor, want ik ging nu een echte oude bekende van thuis opzoeken in Phuket! 

Na vier maanden was het niet raar om Anne weer te zien aan de andere kant van de wereld. We hadden totaal niet het idee dat we in Thailand zaten. Het weer was bewolkt met af en toe een bui. Helaas was in Phuket Town, waar wij zaten, niets te doen behalve de biertjes op te drinken en de seafood te eten dat ons door verschillende Thai werd aangeboden (met een briefje die de ober er bij gaf: enjoy your evening!). Nee, ik vond Phuket een neppe bedoening en wilde zsm weg. Anne ging ook weer haar eigen weg en ik typte in Google: beach bungalow Thailand. Google maakte de suggestie 'cheap' er nog voor mij bij. Na enige research wist ik wat mij te doen stond. Een dag later arriveerde ik op het niet zo bekende Koh Phayam, een klein eilandje in de Andaman zee richting Burma. Al hier heb ik een bungalow voor mijzelf met uitzicht op zee. Ik hoor bij het wakker worden de golven. En dat voor tien euro per nacht. Ideaal! Ik zou jaloers worden als ik dit zou lezen, dit is toch wat ieder mens een keer in zijn leven wil!? Achter mij ligt de jungle en de sfeer is hier relaxed. Echt een authentiek eiland dat nog door niet veel toeristen is ontdekt. Nu het laagseizoen er aan komt ben ik helemaal een remi op het strand. Het regenseizoen lijkt ook vroeg in te slaan. Het regent veel en momenteel trilt het hele strand en mijn bungalowtje van de onweer. Dit is tropisch op een andere manier! Heerlijk bijkomen voordat ik weer naar Bangkok ga, waar ik op het vliegtuig stap naar Australië!  

Tijd voor een nieuw avontuur. Sinds 7 december 2012 heb twee keer vrijwilligerswerk gedaan, heb ik armoede gezien, heerlijk gegeten, een keer voedselvergiftiging gehad, veel mensen leren kennen die ik op verschillende plaatsen terug zag, avontuurlijke activiteiten gedaan zoals duiken en kayaken, mooie natuur gezien, gefeest en gedanst, geleerd over het Hindoeïsme en Buddhisme, oneindig veel uren in bussen en treinen gezeten en daarbij meer dan 10.240 kilometers afgelegd (dit is alleen bus en trein, niet boot en vliegtuig). Ik heb India, Thailand, Laos en Cambodja gezien en ervoor gekozen om dit rustig aan te doen; ik ging voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Ik besefte mij dat mijn tijd in Z-O Azië 95% positief was. Van de overige 5 procent was waarschijnlijk vier procent goed te relativeren. Relativeringsvermogen is een waardevol bezit mensen! Ik heb genoten en ben trots op alles dat ik heb mogen zien en meemaken. Ik hoop dat de overige helft van mijn reis net zo succesvol gaat zijn! Let's go down under!