Kaaskop tussen de springrolls. NL-er in Z-O Azië

De Nederlander. Je kunt er een boek over schrijven. Ik wijk bij deze graag uit van mijn gebruikelijke verhalen over de lokale bevolking en mijn eigen belevenissen, om deze blog te wijden aan de backpackende Nederlander in Zuid-Oost Azië. 

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik hier in het buitenland niet veel met Nedelanders om ga. Ik zoek ze niet op, ik vermijd ze ook niet, maar wij treffen elkaar zo nu en dan.  Ik vergeet bijna dat er Nederlanders waren die onderdeel uitmaakten van mijn vaste reisgezelschap. Zowel in Thailand  als in Laos en Cambodja spraken wij onderling alleen maar Engels. Ik ga voornamelijk om met Britten, die op hun beurt beweren dat wij Nederlanders overal zijn. Ik denk dat je rustig kan zeggen dat dit waar is, op wereldschaal zelfs. Hoewel wij een klein landje hebben (en misschien wel daarom), zoeken wij ons geluk vaak elders. Ik bedoel niet meteen permanent, maar voor een vakantie of reis. De meeste Nederlanders die ik hier tegen kom zitten in het zelfde schuitje als ik. Ze zijn net afgestudeerd, zitten  tussen hun bachelor en master in, zijn starter maar hebben hun niet zo leuke baan opgegeven, of -voor de dapperen onder ons- hebben net hun havo of vwo afgerond. 

Als je Birkenstocks ziet lopen, zit daar 9 van de 10 keer een paar Nederlandse voeten in! Een jaar geleden zwoor ik ze af op hun lelijkheid, maar mijn speciaal voor deze reis gekochte paar is de beste investering ooit! Je kunt de hele dag lopen zonder pijnlijke voeten of blaren, een weelde als je op reis bent. Nee, dit betekent niet dat ik Crocs goedpraat. Ik laat mij niet in met lui die Crocs dragen. Zoals de Nederlander te herkennen is aan zijn of haar schoeisel, zo is de Nederlander ook makkelijk te herkennen aan zijn of haar danspasjes. Ten minste, de meeste jeugdigen van mijn generatie. Wij dansen op een manier die ik teniet zou doen als ik het in woorden zou uitleggen. Ik denk dat de meeste mensen geboren in de jaren 80 en 90, woonachtig in of in de buurt van de wat grotere steden wel weten wat ik bedoel. Soms wordt er de draak mee gestoken. Mijn Britse vrienden vinden het vooral erg grappig. Ik denk dat het een nieuw kenmerk is dat wij zelf onbedoeld hebben gecreëerd en waar we best trots op mogen zijn!
Dan iets waar we minder trots op mogen zijn. Iets wat ik graag in een kleiner lettertype wil schrijven: pessimisme. Ik wil niet zeggen dat het Nederlander eigen is. De Nederlanders die ik heb ontmoet waren stuk voor stuk erg leuk. Dat zeggen vaak ook de inwoners en de andere backpackers. Maar ik heb en passant een paar Nederlanders horen mopperen... In de Pak Ou grotten met duizenden Buddha beeldjes in noord Laos, waar je per boot naar toe zou kunnen maar wij besloten een kayaktocht te doen. "Hebben we verdomme 2,5 uur gekayaked voor zo'n stomme grot als dit. Belachelijk, dit stelt niets voor." Zonde! Het plezier zit hem in het kayaken zelf, toch? In het zuiden van Laos sprak ik twee meiden die roddelden en mopperden alsof ze levensmoe waren. Schaam je! Ik werd bedankt voor het redden van de avond door een laid back Australiër toen we de benen namen. Nergens voor nodig! Laat die Hollandse nuchterheid zien in plaats van gemopper over futiliteiten. 

Ik denk dat wij heel wat kunnen leren van de culturen in Zuid-Oost Azië. In Nederland zijn wij vaak gedisciplineerd en punctueel. Ten minste, dat wordt van je verwacht als je een full-time baan hebt. Deadlines, deadlines, afspraken en verplichtingen. Hier is het leven zoals het komt en gaat. Op de 4000 Islands in Laos waren we op zoek naar een bungalow om 10 uur 's ochtends. Ik liep een terrein op waar vrolijke bordjes hingen met wijze teksten. Zo stond er op een bordje: "Open when I wake up. Closed when I feel like closing". Omdat de eigenaar nog sliep kregen we hier dus geen plekje. Je kan je voorstellen dat men met het oog op natuurrampen (vroeger) dacht bij de dag te moeten leven. Voor je het weet zijn je gewassen verbrand of overstroomt en dan kun je geen plannen maken voor de volgende week. Hier in Cambodja is 85 procent van de inwoners werkzaam op het platteland. Dit is natuurlijk niet te vergelijken met Nederland, waar de industriële en commerciële dienstsectoren het meeste bijdragen aan het BNP. Misschien kun je daarom ook niet verwachten dat wij Nederlanders wat minder voor stresskip spelen, maar hoe doen ze dit in andere landen in Europa? Of Australië? Is er niet een gulden middenweg? Hoe dan ook, het is goed om stil te staan bij de verschillen tussen werkend Nederland en werkend Azië, maar ook om het in perspectief te plaatsen. Ons drukke hectische leven heeft wel iets. En is er niet een verband tussen het geklaag over het regenachtige weer en het aantal uren dat wij werken? Hier in Azië was de temperatuur tot nog toe goed te verdragen, maar wanneer ik nu naar buiten loop in de stad Siem Reap is het alsof er een hete föhn op mijn gezicht staat. Ik moet er niet aan denken om in deze hitte te werken. Maar ik mis mijn leventje in Nederland niet. Ik ben het reizen al helemaal gewend. En het is af en toe best leuk om iemand van thuis tegen te komen. Omdat we zo'n klein landje zijn geeft het al snel een 'wij-gevoel' in het buitenland. Maar ga ook vooral om met alle Britten, Scandinaviers en Canadezen die hier veel rondlopen. Een paar Israëliërs zijn er ook nog. Doe geen moeite voor de Fransen, die plakken aan elkaar als warme brie en weigeren Engels te praten ;).

Ik besluit met de wijsheid dat ik reizen/backpacken in Zuid-Oost Azië iedereen kan aanraden!  Als je de mogelijkheid hebt, koop dan die Birkenstocks en ontdek hoe rustig en relaxt de mensen hier zijn!

Vanuit een zonovergoten Cambodja!