Mumbye bye

Mijn reis door India zit erop! Afgelopen drie weken verruilde ik het rural Rajasthan voor het vooruitstrevende New Delhi. In de metro haalde ik niet langer de gemiddelde lengte omhoog. Ik voelde mij underdressed in vergelijking tot de jonge Indiërs in spijkerbroek. New Delhi is rijk en georganiseerd. Dit merk je met name als je door de wijk met overheidsgebouwen loopt. Ik was in shock toen ik jonge stelletjes zag knuffelen in de New Delhische variant van het Vondelpark. Dit is in India namelijk not done in het openbaar. Alsnog is het redelijk stiekem, ver van het ouderlijk huis.

Ver van mijn eigen ouderlijk huis reisde ik met de trein door de noordelijke provincies van India. Door een misverstand misten mijn reisgenoot Jasmijn en ik onze eerste trein. Omdat in het hoogseizoen de treinen volgeboekt zijn, waren wij genoodzaakt om onze route aan te passen en een gedeelte met een privé chauffeur te doen. We begonnen in Jaipur in Rajasthan, ook wel roze stad genoemd vanwege de roze geverfde gebouwen. Hier hebben we een prachtig fort bezocht.  Daarna bezochten we Agra, waar de Taj Mahal staat. De Taj is een bizar groot mausoleum die een moslimkoning in de 17e eeuw liet bouwen uit verdriet en liefde voor zijn overleden vrouw. Het is werkelijk waar een prachtig gebouw! Het stond hoog op mijn bucketlist en ik ben blij dat ik deze kan afstrepen. Met dank aan een gids en de lonely planet weet ik nu ook wat meer achtergrond info. Dat is het fijne van een eigen taxi chauffeur: hij heeft overal mannetjes. Dat lijkt met elke Indiër zo te zijn. Ik heb al een paar gidsen versleten en heel wat fabriekjes gezien. O.a. zijdefabriek en een edelsteenfabriek. Voor niets gaat de zon op, je wordt wel geacht iets te kopen. Voordeel is wel dat, wanneer je zo snel in het productieproces iets afneemt, stukken goedkoper uit bent dan wanneer je het van een handelaar koopt. Nog wel even afdingen.
Afdingen is een must en iets dat je altijd en overal moet doen, want Indiërs zien altijd dollartekens in hun ogen bij de aanblik van een witte huid. Dat is wel een nadeel van reizen, je bent en blijft een toerist. Ik heb nog maar weinig Indiërs ontmoet die niets van me willen, daarom begin ik elk gesprek met een korreltje zout. Van de week kwam er een jongen naar ons toe in een net en schoon park. Hij was een jaar of 14 en zag er uit als een normale puber uit een modaal gezin. Of we 1000 roepie aan hem willen geven. Nee? Waarom niet? Waarom wel? "Voor mijn leven". Nu is 1000 roepie erg veel geld om van iemand te vragen. Ik houd het bij het geven van bananen en koekjes aan straatkinderen. 

Na Agra pakten we de trein naar Varanasi. Op het station moesten we helaas tot diep in de nacht wachten omdat de trein 5 uur vertraging had. Dit werd meer en meer, een bekend fenomeen voor de treinttijden in de winter. Gelukkig werden we in de stationshal vergezeld door een koe. Die beesten zijn echt overal... Uiteindelijk kwamen we 10 uur later dan gepland aan in Varanasi. Varanasi is de heilige stad bij uitstek, een echt pelgrimsoord waar het heilige water van de Ganges door heen stroomt. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat dit het meest vervuilde water ter wereld is. Alles wordt hierin gedumpt: karkassen van dieren, mensen, uitwerpselen en afval. 
De eerste avond hebben we meteen een boottochtje gemaakt over de Ganges om de dagelijkse 'Ganga aarti ceremonie' te zien vanaf het water. De oever van de Ganges is verdeeld in zogenoemde Ghats, met grote stenen trappen richting de Ganges. In een van die Ghats vindt elke avond een ceremonie plaats met priesters in opleiding die een mantra doen en sierlijk met hun armen zwaaien. Het was echt prachtig om hier tussen allemaal bootjes naar te kijken, omringd door kaarsjes en bloemetjes op het water. Echt magisch! De volgende dag hebben we een crematie Ghat bezocht. Dit is niets meer dan de naam impliceert: tot wel 100 hindoes worden hier per dag openlijk gecremeerd, iedereen kan meekijken. Het begint met het dragen van het lichaam naar de Ganges. Dit doen alleen mannen, vrouwen uit de familie mogen hier niet bij zijn. Het lichaam -met glanzende doeken bedekt en bloemenkransen omwikkeld- wordt aan de oever gelegd zodat het het heilige water aaraakt. Dan wordt de dierbare op een brandstapel gelegd en van de doeken ontdaan.  De oudste zoon steekt het in brand en dan loopt de familie weg om het lichaam nog zo'n 3 uur tot as te doen verbranden. Vijf  soorten mensen worden niet gecremeerd: baby's, zwangere vrouwen, mensen die door een slangenbeet zijn overleden, heiligen (priesters) en mensen die door waterpokken zijn overleden. Zij worden in het midden van de rivier met verzwarend materiaal naar beneden gegooid. Dit is even andere koek dan hoe wij het in Nederland doen. Kun je je voorstellen dat jij een familielid openlijk cremeert, naast een paar andere lichamen, terwijl de inwoners van de stad 10 meter verderop hun was doen in de rivier waar het as de volgende dag in wordt gestrooid? Varanasi heeft logischerwijs redelijk wat indruk op mij achter gelaten! De mensen op straat maakten een vriendelijke en niet zo pushende indruk, de smalle bazaarstraatjes met vele kleine tempeltjes zijn erg sfeervol! Een aanrader dus. En even wat anders dan Marmaris, St. Tropez, Rome of Schiermonnikoog.

Na Varanasi gingen we per trein naar Kajuraho. Na een dag vol nieuwe indrukken, getoeter, mensen en afval is het contrast groot in de trein met enkel snurkende Indiërs. Het treinsysteem kent 8 klassen, waarvan de hoge klassen voor ons prima betaalbaar zijn. Het is best grappig, maar je hebt gewoon een bedje in de trein (bij de hogere klassen). Overdag deel je deze met een Indische middenstandsfamilie (zeldzaam in het straatbeeld) of met een beetje geluk met een interessante professor of docent. In de avond klauter jij of de ander naar het plankje er boven om te gaan slapen. Ontzettend niet rolstoel of bejaard-vriendelijk, maar wel erg gemoedelijk! 
In Kajuraho hebben we de oudste tempels van India bezocht, waar onder degene met befaamde Kamasutra afbeeldingen. Na Kajuraho verplaatsten wij ons wederom per trein terug naar Rajasthan, naar Udaipur. Dit is een plaats aan een meer met een idyllisch oud centrum waar je U tegen zegt. Het lijkt wel een romantisch plaatsje in Italië. In het midden van het meer ligt een hotel op het water en aan de oostkant staat het City Palace; een goed onderhouden koninklijk paleis, wel a la St. Tropez. Ik heb heel wat ansichtkaart-waardige-zonsondergang foto's gemaakt! Het guesthouse met dakterras en uitzicht op het meer maakte helemaal dat ik een vakantiegevoel kreeg. Heel vervelend om je ontbijtje te moeten eten in een open restaurant op een sofa met kussens of je kopje chai te drinken met wat bergen, een meer en een zonsondergang op de achtergrond...

In Ahmedabad maakte ik voor het eerst kennis met een lieve, oprechte gids. Hij nam ons op sleeptouw en had natuurlijk zoals iedereen ook vrienden of zakenpartners in de randstad. De volgende dag werden we bij hem voor de lunch gevraagd, waar zijn zus haar uiterste best deed om ons niet zonder lege maag weg te laten gaan.
De laatste stad in mijn reis door India is Mumbai. Deze metropool is een wereld van verschil met de andere plaatsen die ik heb bezocht. Een super grote stad, met veel victoriaanse bouwstijl, uit de tijd van de Engelse kolonie. De drukke grote straten hadden net zo goed in Londen kunnen zijn.  Het is booming. Maar hoewel India een economisch groeipercentage heeft van maar liefst 8 procent per jaar, leeft toch meer dan de helft in de slums. Het contrast is groot. Maar de rijke delen profiteren het meest: de straten worden goed schoon gehouden en de koeien en stieren zijn in de minderheid. Clubs en westerse restaurants zijn er genoeg. Tijdens een avond stappen in zo'n club werden we door een paar Indiërs uitgenodigd aan een privé tafel met gratis drank en een hoop leuke verhalen over hun werk als event manager, waarvoor zij de Swedish House Mafia die dag ervoor naar India hadden gehaald. Zo zie je maar weer, de ene maand sta je Engelse les te geven aan kinderen die geen onderbroekjes dragen en een gemeenschap die een geit voor je wil slachten, terwijl je een paar weken later in Mumbai er achter komt dat Indiërs ook hun handen in de lucht gooien als ze in een club dansen en je ditmaal wordt uitgenodigd voor een afterparty in hun duizend sterren hotel. 

Samenvattend; ik ben erg blij dat ik vrijwilligerswerk heb gedaan, omdat ik het echte India heb ervaren. Ik heb armoede van heel erg dichtbij gezien. Het sociale project dat ik deed was een waardevolle ervaring, ik kan het iedereen aanraden! India is een land met een mysterieuze cultuur, ik kan nog steeds niet beschrijven wat mij in eerste instantie naar dit land trok. Het is mij alleszins meegevallen, ik verwachtte een grotere cultuurschok. De afval, geuren en de mensen zijn inderdaad overal, maar als je kunt relativeren en er door heen kunt kijken kun je vele mooie dingen zien :). Nu ik een beetje gewend ben geraakt aan de cultuur en de gebruiken ken, verruil ik dit alles toch voor een geheel nieuwe ervaring in zuid-oost Azië! 

Namaste!