Eat, pray, love

LOVE
Wat is de eerste maand voorbijgevlogen! Vannacht vertrek ik uit het kamp, mijn vrijwilligerswerk zit erop. Jammer, want ik ben hier aardig gewend en de staff voelt als familie. Aan de andere kant wil ik graag meer van India zien. Mijn afscheid bij het project Women Empowerment was heel bijzonder. Twee meisjes hadden een brief geschreven in Hindi, waarin ze mij bedankten en verklaarden dat ze mijn vertrek jammer vinden, maar dat ze mij nooit zullen vergeten. Zo ontzettend lief! Het werk leek voor mij een kleine moeite, voor hen bleek het veel te betekenen. Er is absoluut vooruitgang geboekt: een meisje dat niet kon lezen en schrijven kan nu een paar letters uit het alfabet herkennen. Zij mag helaas niet naar school van haar vader omdat zij als oudste zus de taken van haar overleden moeder moet doen. Hier op het platteland is dat vaak het toekomstbeeld: trouwen, kinderen baren en werken op het land. De mensen zien er hier standaard 10 jaar ouder uit dan zij werkelijk zijn.
Ongeveer 75% vd huwelijken in India is gearrangeerd. Ouders zoeken een geschikte partner voor hun kinderen en doen eerst een background check. De ouders van de vrouw zijn verplicht een bruidsschat te geven aan de familie van de man. Dit kost een vermogen voor veel families. Niet verwonderlijk dat men daarom liever een jongen baart dan een meisje. Een van de meisjes van Women Empowerment draagt de naam 'Ramnari', wat letterlijk 'oh God geef mij niet meer meisjes' betekent (zij is het 5e meisje). Kinderen hebben bovendien met mij te doen als ik vertel dat ik alleen een zusje heb... Goed punt dus dat op de muur van het ziekenhuis in Lalsot staat geschreven dat geen uitspraken worden gedaan over het geslacht van de ongeboren baby (om abortus te voorkomen).
Om even weer terug te gaan naar het huwelijk. Elke vrijdag bezochten wij een gemeenschap in de buurt, zodat we kunnen zien hoe de mensen in de omgeving leven. Erg interessant! Afgelopen vrijdag ontmoetten we een meisje van 12 jaar oud, verloofd. Vanaf het moment dat een vrouw op het platteland van Rajasthan trouwt, wordt zij geacht stil te zijn en stil te werken. Zij hoort niet te schreeuwen. In sommige kastes mag zij het huis zelfs niet uit. Een schril contrast met de onafhankelijke westerse vrouw. Gelukkig zien moeders wel in dat hun kinderen onderwijs nodig hebben, zodat zij beter werk kunnen krijgen.

EAT
Elke provincie heeft zijn eigen voedsel specialiteit. Wat ik hier standaard krijg voorgeschoteld is rijst met groenteprut, dal (soort soepje) en chapatti (plat brood). Bijna iedereen is vegetarier, maar wij krijgen 1 keer in de week vlees. Het eten is erg lekker, met name omdat de kok het ' no spicy' beleid uitvoert, aangezien de helft van ons niet van scherp eten houdt. Dat zal bikkelen worden als ik verder ga reizen. Minder fijn dat alles wordt gefrituurd en diep doorgekookt. Geen wonder dat Indiers kampen met diabetes en cardiovasculaire aandoeningen. Ze blijven er echer wel mooi slank bij!

PRAY
80 procent van de bevolking is Hindu. Niet zozeer een geloof, alswel een levenswijze. Ze bidden niet op gezette tijden, maar ik denk dat het geloof van vele Indiers een groot deel uitmaakt van hun leven. Kijk maar naar de rituelen die zij hebben. Ik vertel graag over crematie binnen de brahmakaste.
Wanneer een man of vrouw overlijdt, steekt de oudste zoon het lichaam op de derde dag in brand. Daarna worden de botten en het gebit naar de Ganges gebracht. Dit wordt op een spirituele wijze te water gelaten door een priester aldaar. Men neemt dan water uit de Ganges mee, wat gebotteld op de markt gekocht kan worden. Een echte business dus, dat Gangeswater. Bij terugkeer nodigt men het hele dorp uit om een afscheidsmaal te nuttigen. Ook dit kost een vermogen. Is de overledene een vrouw, dan kunnen haar sieraden worden verkocht om dit te bekostigen (aha! compensatie van de bruidsschat?). Bij een man worden de gewassen eventueel verkocht. Tijdens deze maaltijd, waarbij al gauw honderden mensen aanwezig zijn, wordt de overledene herdacht. Het heilige water uit de Ganges wordt in een kommetje gegoten, waar beurtelings uit wordt gedronken.
In India zijn meerdere bedevaartsoorden. Afgelopen weekend ben ik op kamelensafari geweest in Pushkar, ook een bedevaartsoord. Ontzettend gaaf, op een kameel rijden en in de woestijn overnachten! De volgende dag het plaatsje Pushkar bekeken, met een grote markt en het 'Holy Lake' . Wat mij gek genoeg niet echt aanstond is dat het best toeristisch is. Even wennen als je uit rural Rajasthan komt. Het was raar om zo veel witte mensen te zien en ik was verwonderd toen ik na een maand de eerste Nederlanders tegen kwam. Ik weet echter nog steeds hoe een celeb zich moet voelen, al die aandacht houdt niet op.

Maar mijn blog voor nu wel! Ik heb nog duizend dingen te vertellen, maar dan wordt het een chaotisch verhaal. Bovendien wacht mijn backpack op het inpakmoment. Ik vertrek eerst naar een voorstad van Delhi, daarna naar Delhi en ga vanaf hier verder reizen met een ander Nederlands meisje. Ik heb al meerdere berichten vanuit NL ontvangen over de ophef en het wereldnieuws vanwege het zeer trieste verhaal van het 23-jarige verkrachte en overleden meisje. Zeker hier topic van de laatste paar weken. Helaas gebeurt dit overal maar zeer vaak in Delhi. Ik kan niet anders zeggen dan goed te zullen uitkijken. Ik heb immers nog heel wat te zien! :)