"No rules, no problems"

Dat is wat de taxichauffeur meldde bij mijn aanblik op het verkeer in India. Ik had net een lange vlucht achter de rug met twee tussenstops (Londen en Mumbai) en werd op het vliegveld in Delhi opgepikt. Beste Nederlanders, het verkeer in vakantielanden zoals Turkijke of Italie is er niets bij! Knipperlichten worden niet gebruikt (sommige chauffeurs steken hun hand uit het raam) en de strepen op de weg die de rijlanen indiceren lijken onzichtbaar voor de bevolking. Tijdens mijn eerste ritje in een rickshaw (gemotoriseerde driewieler) een paar dagen later, dacht ik te weten wanneer men toetert: om te laten weten dat je er aan komt (vaak in een scherpe bocht) en om te laten weten dat de andere weggebruiker aan de kant moet. Eigenlijk altijd.

Dit is al mijn tweede week in India en het is geweldig! Ik vebleef eerst 3 dagen in een voorstad van Delhi als tussenstop naar mijn project. In deze dagen bezocht ik Delhi. Wow! Ik zal nooit het moment vergeten dat ik uit de ondergrondse de straat op kwam. Overal koeien, verkeer en mensen. En daklozen en afval. Ik heb de grootste kruidenmarkt van India bezocht en een islamitische moskee. Maar ik heb nog lang niet genoeg kunnen zien in 1 dag. Het kost veel tijd om van A naar B te lopen door al het verkeer en het oversteken is een kunst op zich.

Na deze geweldige ervaring ben ik naar mijn project afgereisd in Rajasthan. Dit is een provincie in het noord-westen van India. Ik was erg blij dat ik werd begeleid door een Indiase jongen van mijn leeftijd (vanuit de organisatie), die mij en mijn bagage constant in de gaten hield. Als buitenlander kun je er namelijk niet omheen: JE WORDT OVERAL AANGESTAARD. Ik ben er inmiddels aan gewend, maar verwachtte niet dat je zelfs in een grote stad als Delhi wordt aangekeken alsof je een BN-er bent. Blanke mensen zijn hier niet zo gewoon. Als je dan ook nog lang en blond bent dan wordt je helemaal als alien beschouwd. Indiers nemen foto's van je, altijd zonder te vragen. Op het treinstation in Delhi raakte ik in gesprek met een Indiase vrouw die het wel netjes vroeg, maar toen moest ik ook met haar zoon op de foto en natuurlijk ook nog met haar andere zoon.
Met een rust en zelfverzekerdheid waar zelfs Gandhi jaloers op is volbracht ik mijn vliegreis naar India (en het begin van mijn wereldreis). Dit alles verruilde ik al snel voor een gereserveerde houding na aankomst in India. Ik heb namelijk veel gelezen over de cultuurverschillen en nam tips als "maak als ongetrouwde vrouw niet te veel oogcontact met mannen" meteen ter harte. Het was even aftasten, maar ik merkte dat je zeker met opgeleide mannen prima een gesprek kan aanknopen. Dit klinkt misschien een beetje schokkend, maar ik zal de volgende keer wat meer vertellen over de cultuurverschillen en met name de verschillen tussen man en vrouw. De staff hier in het kamp bestaat alleen maar uit jonge mannen, die bereid zijn om vele vragen over de Indiase cultuur te beantwoorden.

Zoals er verschillen zijn tussen man en vrouw zijn er ook verschillen tussen stad en platteland. Ik verblijf op het platteland waar ik vrijwilligerswerk doe en dit is heel anders dan het leven in de stad. Ik maak het echte India mee en dan met name ook de echte armoede. Ik zelf verblijf in een lemen hutje in een kamp met een paar andere vrijwilligers met andere nationaliteiten. We zitten erg afgelegen in een droog en stoffig gebied. 's Ochtends is het erg fris, terwijl het 's middags juist warm is (rond de 25 graden). De temperatuur verschilt dus erg binnen een dag! De wegen bestaan uit zand en de omgeving bestaat voornamelijk uit mosterdvelden. De bevolking verbouwt haar eigen fruit en groente.
In de ochtend werk ik op een daycare center met peuters en kleuters en leer hen een paar woorden Engels en speel spelletjes met ze. In de middag werk ik op het project Women Empowerment. Dit bestaat uit kansarme meiden tussen ongeveer 7 en 25 jaar. De meesten gaan wel naar school, maar snappen totaal niet hoe ze met letters in het Engels een woord kunnen vormen. Ze kennen het alfabet wel, maar meer als aangeleerd riedeltje. Aangezien dit een nieuw project is heb ik dus echt de basics opgezet: spelling en het vormen van woorden. De kinderen zijn echt geweldig! Mijn ledematen zijn een paar centimeter uitgerekt omdat ze letterlijk aan alle kanten aan je hangen. Maar hoe arm ze ook zijn, ze zijn super vrolijk en erg enthousiast!

Ik kan nog wel even doorgaan over de cultuur, de kinderen, het werk, de omgeving, de muziek etc. Maar dat bewaar ik voor de volgende keer!

Groetjes vanuit Indiaaa!