Los Angeles

Men neme een meisje dat meer van de wereld wil zien, te beginnen bij de VS. Bereidingstijd: dikke 4 maanden. Voeg toe: einde van het semester in de VS in zicht. Uitkomst: impulsieve aankoop van een vliegticket naar Los Angeles.
Studeren in het buitenland was niet mijn primary goal, ik wilde ook meer zien van de VS. Aangezien ik de 22e gewoon terug naar Nederland vlieg, kreeg ik sterk de aandrang om nog een leuke plaats te bezoeken. Vorige week dinsdag besloten mijn Nederlandse huisgenote Mirella en ik op internet naar lastminutes te zoeken. Weer werd bevestigd wat ik eerder al had ondervonden: alle plekken waar ik heen wil zijn immens duur. Nebraska ligt in het midden van de VS, ideale ligging zou je denken. De directe omgeving biedt echter geen spannende bezienswaardigheden, zoals de Rocky Mountains, Grand Canyon of Niagara Falls. Toen Mirella diezelfde avond nog de kans kreeg om de volgende dag een roadtrip te maken naar Colorado, voelde ik mij helemaal een huismus.
Toen ik woensdag na een lange speurtocht op het internet bijna de hoop had opgegeven, stuitte ik ineens op een goedkoop ticket naar LA! De hemel opende zich en scheen een warm licht op mij en mijn gemoedstoestand. Ik realiseerde me later pas dat ik in mijn eentje had geboekt, toen mensen mij als eerste vroegen: “who are you going with?”.
Maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb een erg leuke tijd gehad in LA. Ik verbleef in een hostel in Santa Monica, één straat van het strand vandaan. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven toen ik de palmbomen fier langs beide kanten van de wegen zag staan. Alleen een beetje jammer dat de zon niet continu scheen. Maar hé, het was rond de 20 graden Celsius, terwijl het in Nebraska rond het vriespunt lag.
Niet alleen het weer is anders, ook de mensen. Zo had ik tijdens het ontbijt in het hostel een gesprek met een Iranese filmmaker, die 14 jaar in San Francisco heeft gewoond. We kwamen op het onderwerp ‘vriendelijkheid van de Amerikaanse bevolking’ en ik vertelde hem dat ik het thuisfront enthousiast vertelde hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Over het ijkpunt of dit gemeend is; volgens hem niet. Hij had al meerdere ervaringen gehad met Amerikanen die op het eerste oog vriendelijk waren, maar later niets meer van zich lieten horen. Ik heb hier gelukkig nog maar één ervaring mee tot nu toe en blijf positief over de aard van de beestjes hier. Ik bedoel, hun vriendelijkheid werkt zo aanstekelijk. En hoe vermoeiend moet het zijn om de hele tijd te doen alsof je vriendelijk bent! A la, hoe ik hier op kwam, was om het verschil aan te duiden tussen de west coast en het mid westen. Volgens hem mijden de inwoners van de west coast het mid westen, omdat de mensen daar zo conservatief zijn (waar). Ze kijken op hen neer. Net zoals ze neer kijken op Europa, denkend dat ze geen macht hebben. Terwijl sommige landen in Europa –en trouwens ook de Persen- juist opkijken naar de VS (zijn woorden, niet de mijne). Toen moest ik even interrumperen, want het beeld dat ik van Nederland heb is dat de meerderheid Anti-Amerika is. Eindconclusie van dit gesprek was dat we niet kunnen generaliseren. Nebraska vertegenwoordigt niet heel Amerika, en één Amerikaan in de hand maakt nog geen zomer. Wel wil ik nog even toevoegen dat deze toch wel intelligente meneer van mening was dat de VS op moment van fysiek instorten stond. We zullen zien.
Terug naar luchtigere zaken. Vrijdag pakte ik meteen de bus om 1,5 later uit te stappen in het oostelijke gedeelte van Hollywood, om vervolgens zo’n 1,5 naar het westen van Hollywood te lopen. De glamour was nog ver te zoeken toen ik alleen nog maar goedkope massagesalons en tattooshops zag. Toen eenmaal de Walk of Fame begon (een erg lange afstand van stoeptegels met namen van celebs), werd het wat drukker en levendiger.
Zaterdag heb ik downtown LA bezocht, met een gids van het hostel. Heel frappant dat het daar doordeweeks een mierennest van mensen is, maar in het weekend is er geen hond te bekennen! Het geeft je niet het idee dat je in een grote stad bent. De inwoners van LA zoeken liever de wijken op waarin ze wonen om daar te shoppen en te dineren. Hoewel het erg rustig was, was het toch leuk om de beginselen van de stad te zien en de verhalen te horen die erbij horen. Onder andere wat gebouwen gezien waar films zijn opgenomen.
In de middag ben ik naar Beverly Hills gegaan, met als einddoel Rodeo Drive. Op de weg hier naar toe werd voor mij duidelijk dat ook hier sommige mensen gewoon lui en verwend zijn. Samen met een meisje uit Zwitserland die ook niet vies is van een flinke wandeling, pakten we de bus van downtown LA naar Beverly Hills om zo dicht mogelijk bij Rodeo Drive uit te stappen. Toen we veel te vroeg uitstapten, besloten we gewoon verder te wandelen. Het maakt niet uit of dat een uurtje duurt. Maar telkens wanneer we aan voorbijgangers vroegen waar Rodeo Drive zit (en dat hebben we zo’n 5 á 6 keer gedaan), werden we verwezen naar een bushalte. “No we will walk, we are used to walking!” “Ooh but honey that’s way too far!”
Rodeo Drive is het walhalla voor de upperclass, aangezien alle bekende designers hier gecentreerd zijn. Mijn portemonnee laat dit niet toe, maar kijken is des te leuker, aangezien Rodeo Drive ’s avonds versierd is met talloze lichtjes.
Zondag heb ik een lange wandeling gemaakt langs het strand van Santa Monica naar Venice Beach. De boulevard langs het strand en de bergen op de achtergrond zijn echt onbeschrijfelijk mooi. En dan te bedenken dat je over de Noord-Pacific uitkijkt naar Japan. Alle liedjes die over Californië zijn geschreven zijn waar, het is echt prachtig! Later die middag nog een beetje door Santa Monica gelopen en geshopt in ‘Third Street Boulevard’, downtown Santa Monica. Dit weekend was een kers op de slagroomtaart die bestaat uit mijn semester in de USA!